മീരാസാധു

നീ സ്നേഹിയ്ക്കുന്നു

കണ്ണുകൊണ്ട്,

ചുണ്ട് കൊണ്ട്,

നഖം കൊണ്ട്,

നീല നിറമാര്‍ന്ന ഉടല്‍കൊണ്ട്‌,

നെഞ്ചിലിരമ്പുന്ന

അലിവിന്‍റെ സമുദ്രിമ കൊണ്ട്.

എങ്കിലും,

ആത്മാവിന്റെ പതിനാറായിരത്തെട്ട്

പന്തിഭോജനങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍

എന്‍റെ മുഖം നീ മറക്കുന്നു.

എറിഞ്ഞുടയ്ക്കുന്തോറും ചിതറുന്ന

കണ്ണാടിചീളാണ് ഞാന്‍.

ഓരോ തുരുമ്പിലും-

ഞാന്‍, ഞാനെന്നു കേണ്

അതെന്നെത്തന്നെ കീറി, മുറിയ്ക്കുന്നു.

വികൃതമാക്കുന്നു.

ഇത്,

പ്രണയമല്ല...! കൃഷ്ണാ,

ഇത്,

ഇതെന്‍റെ ആത്മ ബലിയാണ്.

എന്‍റെ വിലപിടിയാത്ത ആത്മഹത്യ.