യൂദാസേ....
തള്ളിപ്പറയും മുന്പേ,
നിന്റെ ചുണ്ടുകളുടെ വിഷം,
ഒരിയ്ക്കല് കൂടി പകരുക.!
കവിതയുടെ ഉപ്പും, കനവിന്റെ ചവര്പ്പും,
എന്റെ അപ്പവും, വീഞ്ഞും,
എല്ലാം അത്രമേല് നിരര്ഥകം.
യൂദാസേ...
ഈ പാനപാത്രം എന്നില് നിന്ന് നീക്കുക.
ഉപേക്ഷിയ്ക്കപ്പെട്ട ഈ വാക്കില് ,
ഞാന് തറഞ്ഞു കിടക്കുന്നു.
അകത്ത്,
അലറിതളര്ന്ന കടല് വിതുമ്പുന്നു.
നക്ഷത്രങ്ങളൊക്കെയും പറന്നു പോയ ആകാശത്തു നിന്നും,
ഒരു ധൂമകേതു കൂടി എന്നില് പതിയ്ക്കുന്നു.
കോഴികൂവുന്നതിനും മുന്പേ,
എന്റെ കാതില്
എന്നെ,
തള്ളിപ്പറഞ്ഞു കൊള്ക
എനിയ്ക്കറിയാവുന്നത്,
ഈ കുരിശിന്റെ നാലതിരുകള് മാത്രമല്ലോ.....!